បានឃើញប្រជាខ្មែរចែករំលែកបទ អនត្តា-ប៉្លយ(อนัตตา-ปล่อย) របស់ អុន ធ្វ័ជ្ជ័យ ឈូហ្មឿន(อ้น ธวัชชัย ชูเหมือน)ពេញបណ្ដាញសង្គម ហើយប្រែមិនសូវត្រូវសេចក្ដីពិតក្នុងបទចម្រៀងថៃ ធ្វើឱ្យកម្សាន្តខ្មែរទើសចិត្ត ក៏ប្រែសម្រួលយកសេចក្ដីពិតមកចែករំលែក ឱ្យបានអានភ្លឺភ្នែកទាំងអស់គ្នាតិចមើលអ៊ីចឹង ថាបទនេះវាស៊ីជម្រៅដល់កំរិតណាដែរ?
បទ៖ ទីបំផុតបើមិនដុតកប់ ទីបញ្ចប់បើមិនកប់ដុត
ពីណាគេស្អប់ឬស្រឡាញ់ កើតចិត្តក្នាញ់ស្រេចតែគេគ្រាន់តែយល់ខ្លួនយើង កុំបាច់ខ្វល់រឿងគេ ឬទោះជាគេស្អប់ បង្កប់ន័យផ្សេងទេ ក៏ឱ្យស្រេចតែគេ ចូរបណ្ដោយគេទៅ ។
ពីណាគេពោលលើកជើងថា យើងនេះប្រសើរ ត្រឹមខ្លួនយើងយល់ពីទង្វើ តែក៏កុំអើពើ ក៏ស្រេចតែគេថាទៅ នរណាគេស្រឡាញ់ឬស្អប់និន្ទា ត្រឹមយើងយល់រឿងយើងគេ ក៏បណ្ដោយឱ្យគេធ្វើទៅ ។
កើតមកជាមនុស្សមិនលើសពីការស្លាប់ យកអ្វីជាចាំបាច់ក្នុងភាពអនត្តា លោភលន់ច្រើនទៅធ្វើអ្វី ស្រីប្រុសដូចតែគ្នា ទីបំផុតគេនាំដល់ត្រឹមតែប៉ាឆា គិតច្រើនធ្វើអ្វី ក្ដីលោភ ក្រោធខឹង ជីវិតមានតែប៉ុណ្ណឹង ត្រូវវាស់ថ្លឹងកិលេសតណ្ហា កើតក្នុងលោកាច្បាស់ជាចាស់ឈឺស្លាប់ ប្រញាប់ឡើងកុំជាប់មាំក្នុងសង្ខារទាំងឡាយ គប្បីជិនណាយព្រោះជាអនិច្ចា លះបង់ទៅចុះ ទុក្ខោតិណ្ណា....។
ពីណាគេពេបជ្រាយ មើលងាយយើងប្រចាំ ឬក៏សាងតែកម្ម កុំចងចាំក្នុងចិត្ត អ្នកណាគេល្អឬអាក្រក់ពិត មិនបាច់ទុកក្នុងចិត្តវាជារឿងគេទេ បើគេនិន្ទាយើង កុំទុក្ខតាមគេ វាស្រេចតែគេ សូមកុំតបត សាងល្អក្នុងចិត្តប្រព្រឹត្តិតាមធម៌ ប្រសិនបើគេពោលលាបពណ៌ ក៏កុំទ្រមកដាក់ក្នុងចិត្ត ព្រោះការពិតយើងមិនខុស កុំខ្នោះចិត្តធ្វើអ្វី....។
ព្រោះអីមនុស្សមានការស្លាប់ជាអន្លើ ប្រៀបដូចជាដើមឈើដុះលើលោកា អស់ដង្ហើមទៅគ្មានប្រយោជន៍ឡើយណា គឺគេសែងទៅប៉ាឆា មិនស្រណោះស្ដាយ បើជីវិតមានគប្បីសាងកុសល កុំធ្វើជាមនុស្សកាកសំណល់ ចរិតមិនដល់ឆ្កែ ព្រោះថា សេចក្ដីស្លាប់ ជាសច្ចធម៌ទៀងឥតល្ហែ ទីបំផុតយើងគេក៏ត្រូវតែស្លាប់ដូចតែគ្នា តើមានអ្វី.... តើមានអ្វីក្នុងជីវិតណា....៕
(((((រក្សាសិទ្ធិ ដោយកម្សាន្តខ្មែរ ២០១៧)))))
เพลง : อนัตตา-ปล่อย
ศิลปิน : อ้น ธวัชชัย ชูเหมือน
เนื้อเพลง :
ใครจะชิงใครจะชังมันก็ช่างหัวเขา แค่ตัวเรารู้เราช่างเค้าประไร
ใครจะชักใครจะแช่งใครจะแกล้งใครจะหยัน ก็ให้ช่างหัวมันก็ให้ปล่อยเค้าไป
ใครจะชมใครจะเชิดว่าประเสริฐเลิศหรู ตัวเรารู้เราอยู่ปล่อยเค้าชมไป
ใครจะรักใครจะเกลียดใครจะเสียด ใครจะสีก็เรารู้ตัวดีปล่อยเค้าทำไป..
เกิดเป็นมนุษย์สิ้นสุดแค่ตาย เอาอะไรมากมายในความอนัตตา
โลภไปทำไมช่วงชิงแข่งขัน สุดท้ายเหมือนกันต้องไปป่าช้า
จะเอาอะไรแค่รักโลภโกรธหลง ไม่มีความมั่นคงบนกิเลสตัณหา
เกิดแก่เจ็บตายใยจะไปยึดมั่น สรรพสังขารล้วนอนิจจา
ปล่อยวางมันเสีย ทุกโขติณณา...
ใครจะเมินใครจะมองใยจะต้องไหวหวั่น ใครจะใส่ร้ายกันใยจะต้องสนใจ
ใครจะดีใครจะเลวมันก็เรื่องของเขา ใครจะนินทาเราใยจะต้องทุกข์ใจ
ใครจะล้อใครจะด่าใยจะต้องว่าตอบ ใครไม่สนใครไม่ชอบใยจะต้องใส่ใจ
ใครจะคิดใส่ความใยจะต้องวุ่นจิต หากตัวเราไม่ผิดจะไปคิดทำไม...
เกิดเป็นมนุษย์สิ้นสุดแค่ตาย ประดุจดังต้นไม้ล้มทับโลกา
หมดลมเมื่อไรหาประโยชน์ใดเล่า ล้วนต้องถูกเผาหามไปป่าช้า
ชีวิตยังมีสร้างความดีไว้เถิด ได้ไม่เสียชาติเกิด ได้ไม่ต้องอายหมา
อันว่าความตายคือสัจธรรมความเที่ยง สิ้นสรรพสำเนียงเน่าเหม็นขึ้นมา
จะเอาอะไร...จะเอาอะไรกันนักหนา...
No comments:
Post a Comment