ដោះដៃពីមិត្រចោរ ដោះសោរពីដៃខ្មែរ ឆាកល្ខោនយួនតែង តួសម្តែង គឺ ខ្មែរ អត្ថបទដោយ ព្រះភិក្ខុមហាភិរម្យ
នៅពេលយើងតាំងសំណួរឲ្យអ្នកដទៃឆ្លើយ យើងគួរតាំងសំណួរឲ្យមានជម្រើសច្រើន ដើម្បីឲ្យអ្នកឆ្លើយអាចឆ្លើយបញ្ចេញ យោបល់បានដោយសេរី ប៉ុន្តែបើយើងតាំងសំណួរបែបងាប់ក្រឡាផ្តាច់ការទេ អ្នកឆ្លើយគង់នឹងមិនអាច ឆ្លើយអ្វីផ្សេងបាន ក្រៅតែពីពាក្យថា បាទ ចាស មែន ជាដើម ។
នៅក្នុងតក្កវិជ្ជាមានចម្លើយតែ ២ ទេសម្រាប់សំណួរតក្កៈដែលចោទសួរ គឺ ពិត(True)និង មិនពិត (False) ប្រសិនបើយើង ត្រូវការឲ្យអ្នកដទៃឆ្លើយស្របតាមសំណួររបស់យើង យើងគ្រាន់តែតាំងសំណួរតក្កៈបិទទៅ អ្នកឆ្លើយប្រាកដ ជាឆ្លើយស្របតាមបំណងរបស់យើងទាំងជាការបង្រ្កាបសេរីភាពក្នុងការបញ្ចេញយោបល់របស់អ្នកឆ្លើយបានយ៉ាងមានប្រសិទ្ធិភាពផង ដូចជា ចំណីអាហារជាគ្រឿងបរិភោគរបស់យើង បើយើងមិនបរិភោគអាហារទេ យើងនឹងហេវមែនទេ?
ចម្លើយ គឺ មែន (True) ឃើញថា ពិតដូចបទតក្កៈដែលយើងតាំងឡើងមែន ហើយក៏តាំងបទតក្កៈទៀតថា បើបរិភោគអាហារ យើងនឹងឆ្អែតមែនទេ? មែន ឬថា តាំងតក្កៈបិទដែលត្រូវការចម្លើយបដិសេធ ដូចជា មនុស្សយើងបរិភោគដុំថ្មជាអាហាររាល់ថ្ងៃ ដុំថ្មជាអាហារដែលមានជីវជាតិបំផុត វៀតណាមជាប្រទេសស្មោះត្រង់បំផុតចំពោះខ្មែរ រាល់សេចក្តីសម្រេចចិត្តរបស់ រដ្ឋាភិបាលសុទ្ធតែត្រឹមត្រូវ ជាដើម ។
បទតក្កៈខាងលើទោះបីមិនឆ្លើយឲ្យនៅទីនេះក៏ដោយ ក៏យើងបានឆ្លើយបដិសេធតក្កៈបែបនោះនៅក្នុងចិត្តដោយស្វ័យប្រវត្ត ព្រោះជាតក្កៈមិនពិត(False) ។
ឃើញថា រាល់បទតក្កៈដែលតាំងឡើងសុទ្ធតែបម្រើគោលបំណងរបស់អ្នកតាំងឡើងទាំងអស់ ។
ឥឡូវនេះ យើងក្រឡេកមើលបទតក្កៈនយោបាយដែលវៀតណាមតាំងឡើងដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់ខ្លួន គឺ ថ្ងៃ ៧ មករា ១៩៧៩ ជាថ្ងៃកំណើតទី ២ របស់ប្រជាជនខ្មែរ ឬថា ជាថ្ងៃរំដោះប្រជាជនខ្មែរឲ្យរួចផុតពីកណ្តាប់ដៃរបស់ពួកខ្មែរក្រហម ខ្មែរសឹងតែទូទាំងប្រទេសឬសកលលោកសុទ្ធតែមានចម្លើយនៅក្នុងចិត្តថា មែន(True) ប៉ុន្តែប្រសិនបើមានខ្មែរណាឆ្លើយ បដិសេធនឹងបទតក្កៈបែបនោះ(False) គេក៏សម្រុកសួរដេញដោលបែបតាងនាមឲ្យវៀតណាម(អាយ៉ង)ថា តើអ្នករស់បានដល់សព្វថ្ងៃនេះដោយសារអ្នកណា មិនមែនដោយការរំដោះរបស់វៀតណាមទេឬ? នេះ គឺ តក្កៈបិទដែលត្រូវការចម្លើយស្រប គឺ តក្កៈដែលបង្គាប់ឲ្យយើងឆ្លើយស្របតែម្យ៉ាងដោយមិនបានគិតដល់បរិបទដទៃដើម្បីយកមកឆ្លើយទេ ដែលយើងដឹងថាជាសំណួរបិទមុខគ្មានទីសម្រាប់ស្រាយ ។
ប៉ុន្តែនៅពេលដែលយើងដកឃ្លាមិនឆ្លើយតក្កៈបែបនោះហើយសួរឡងទៅវិញថា តើអ្នកជឿថាខ្មែរក្រហមពិតជានឹងសម្លាប់ ប្រជាជនខ្មែរឲ្យអស់រលីងពីប្រទេសឬ? អ្នកនោះប្រហែលជាអល់ឯកនឹងឆ្លើយសំណួរនេះដែរ ព្រោះមិនប្រាកដនៅក្នុងចិត្ត ។
តាមពិតទៅ ទោះបីខ្មែរក្រហមសម្លាប់ខ្មែរស្ទើរអស់ នៅសល់តែខ្មែរម្នាក់ឬពីរនាក់នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាក៏ដោយ ក៏វៀតណាម គ្មានសិទ្ធិស្របច្បាប់អ្វីដើម្បីចូលឈ្លានពានប្រទេសកម្ពុជាទេ ឧទាហរណ៍ដូចជា បុរស ឈ្មោះ វ ដឹងនិងឃើញអ្នកជិតខាង វាយសម្លាប់គ្នាហើយនៅសល់តែក្មេងម្នាក់ បុរសនោះក៏ឆ្លៀតឱកាសចូលទៅរឹបអូសយកផ្ទះនិងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ក្មេងនោះ និងអះអាងប្រាប់គេឯងថា ផ្ទះនេះជារបស់ខ្ញុំទាំងក្មេងនេះក៏ខ្ញុំជួយសង្រ្គោះដែរ សួរថាតើការដែលបុរសនោះចូលទៅរឹបយកផ្ទះរបស់ក្មេងនោះចាត់ជាការត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ឬទេ?
យើងប្រាកដជាឆ្លើយថា ទង្វើរបស់បុរស ឈ្មោះ វ នោះមិនត្រឹមត្រូវទេ ទោះបីនៅសល់ក្មេងម្នាក់ក៏ដោយ ក៏បុរសនោះមិនអាចរឹបយកផ្ទះឬទ្រព្យសម្បត្តិចេញពីផ្ទះនោះបានដែរ ក្មេងម្នាក់នោះឯងជា ទាយាទនៃផ្ទះនិងទ្រព្យសម្បត្តិនានា ប៉ុន្តែអ្នកដទៃដែលយល់និងដឹងហេតុការណ៍នៅតែបង្គាប់បុរសនោះឲ្យចេញពីផ្ទះនោះ នៅទីបំផុត បុរសនោះក៏ត្រូវបង្ខំចិត្តដើរចេញពីផ្ទះនោះទាំងអាម៉ាស់ ប៉ុន្តែដោយសេចក្តីលោភលន់ មុននឹងបុរសនោះដើរចេញ ពីផ្ទះនោះ ក៏បានជញ្ជូនយកទ្រព្យសម្បត្តិចេញពីផ្ទះរបស់ក្មេងនោះជាច្រើនទាំងបានបង្ខំឲ្យក្មេងនោះផ្តិតមេដៃប្រគល់ដីមួយចំនួនដល់បុរសនោះទៀតផង ហើយប្រាប់ថា ឯងត្រូវប្រារព្ធធ្វើពិធីដឹងគុណអញរាល់ឆ្នាំ និងនិយាយថា អញជាអ្នកជួយឯង ព្រោះបើអញមិនបានជួយឯងទេ ឯងប្រាកដជាស្លាប់បាត់ទៅហើយ អ្វីៗដែលឯងមានសព្វថ្ងៃនេះព្រោះតែអញជាអ្នកជួយ ហេតុនោះឯងត្រូវតែដឹងគុណអញជានិច្ច ក្មេងនោះបានត្រឹមតែងក់ក្បាលនិងធ្វើពិធីរំលឹកគុណបុរសនោះរាល់ឆ្នាំ ។
តាមពិត បុរសនោះគ្មានចិត្តចង់ជួយក្មេងនោះទេ គោលបំណងពិតរបស់បុរសនោះ គឺ ផ្ទះ និង ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ក្មេង នោះឯង ប៉ុន្តែដោយសារតែអ្នកដទៃស្រែកនិងតវ៉ា បុរសនោះទើបបង្វែរទិសដៅមកជាលេសឆ្លើយប្រាប់គេវិញថា យើងមក ជួយក្មេងនោះទេតើ ! យើងមិនចង់បានអ្វីពីក្មេងនោះទេនោះជាពាក្យដោះសាដើម្បីបិទបាំងគោលបំណងពិតរបស់ខ្លួន តាមពិត បុរសនោះបានលួចទ្រព្យរបស់ក្មេងនោះបានសម្រេចហើយ គឺ
១.ទ្រព្យមានម្ចាស់ គឺ ផ្ទះ និង ទ្រព្យសម្បត្តិមានក្មេងនោះជាម្ចាស់
២.ដឹងថា ទ្រព្យមានម្ចាស់ គឺ ក្មេងនោះជាម្ចាស់របស់ផ្ទះ និង ទ្រព្យសម្បត្តិនានា
៣.មានចិត្តលួច គឺ ការដែលបុរសនោះចូលរឹបយកផ្ទះនិងទ្រព្យនានានោះព្រោះមានចេតនាលួចផ្គងទុកជាស្រេច បានដល់ មានចិត្តលួចផ្គងទុកជាមុន
៤.ធ្វើសេចក្តីព្យាយាមគ្រប់យ៉ាងដើម្បីលួចយកទ្រព្យរបស់ក្មេងនោះ
៥. លួចទ្រព្យនានាបានសម្រេច
ពោលគឺ បុរសនោះបានធ្វើចោរកម្មសម្រេចតាមគោលបំណង ឃើញថា សកម្មភាពរបស់បុរសនោះជាសកម្មភាពចោរកម្ម មិនមែនជាសកម្មភាពជួយសង្រ្គោះដូចដែលបុរសនោះបង្រៀនក្មេងនោះទេ ហើយប្រសិនក្មេងនោះធ្វើពិធីដឹងគុណបុរសនោះ ហាក់នឹងថា ក្មេងនោះកំពុងតែធ្វើពិធីដឹងគុណចោរដែលលួចទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួន យើងសម្លឹងឃើញក្មេងនោះហាក់ កំពុង ជាប់អន្ទាក់ចិត្តសាស្រ្តនយោបាយរបស់បុរសជាចោរទាំងជាការជួយបិទបាំងទោសកំហុសរបស់បុរសជាចោរនោះទៀតផង ។
យ៉ាងណាមិញ ការដែលវៀតណាមចូលឈ្លានពានប្រទេសកម្ពុជាក៏ស្រដៀងនឹងតួយ៉ាងនៃក្មេងម្នាក់នោះដែរ វៀតណាមបាន ប្រមូលយកទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្មែរជាច្រើន មិនតែប៉ុណ្ណោះ វៀតណាមបានបង្រៀនឲ្យគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាធ្វើមិទ្ទិញ (Meeting)រំលឹកគុណរបស់វៀតណាមទៀត គឺ នៅថ្ងៃទី ៧ មករា រាល់ឆ្នាំ ។ បទតក្កៈដែលវៀតណាមចងឲ្យគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជានោះ គឺ ថ្ងៃ ៧ មករា ១៩៧៩ ជាថ្ងៃរំដោះ និងជាថ្ងៃកំណើតទី ២ ដែលតាមសភាពពិត វាជាថ្ងៃឈ្លានពាននិងធ្វើចោរកម្មបានសម្រេចរបស់វៀតណាម ។
ម្យ៉ាងទៀត កម្ពុជាក៏ជារដ្ឋសមាជិករបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ(១៤ ធ្នូ ១៩៥៥) ហើយវៀតណាមក៏ជារដ្ឋសមាជិករបស់អង្គការសហប្រជាជាតិដែរ(២០ កញ្ញា ១៩៧៧) រដ្ឋសមាជិកមួយមិនអាចចូលឈ្លានពានរដ្ឋសមាជិកមួយទៀតបានទេ ព្រោះខុសនឹងធម្មនុញ្ញអង្គការសហប្រជាជាតិ(២៦ មិថុនា ១៩៤៥) មិនអាចច្រិបយកដែនដីតាមរយៈសន្ធិសញ្ញាសម្ងាត់ ឬ សន្ធិសញ្ញាក្នុងរូបបែបចាប់បង្ខំរដ្ឋសមាជិកទន់ខ្សោយបានទេ ព្រោះខុសនឹងអនុសញ្ញាក្រុងវិណ្ណាស្តីពីច្បាប់នៃសន្ធិសញ្ញា(២៣ ឧសភា ១៩៦៩) ។
សរុបសេចក្តីថា បទតក្កៈបិទមុខនេះចាត់ជាចិត្តសាស្រ្តអាណានិគមដែលវៀតណាមចងឲ្យខ្មែរមានទំនាស់រវាងគ្នានិងគ្នា ព្រោះតែឆ្លើយសំណួរតក្កៈនោះផ្សេងគ្នា ឬថាជាមេរោគចិត្តសាស្រ្តនយោបាយដែលសាបព្រោះបញ្ចូលទៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្មែរឲ្យមានទស្សនៈផ្សេងគ្នាលើបទតក្កៈតែមួយ ហើយត្រូវប្រទុងប្រទាញគ្នាលើសង្វៀននយោបាយខ្មែរសព្វថ្ងៃ ដល់ពេលវេលាហើយ នៅឆ្នាំ ២០១៧ នេះតទៅដែលខ្មែរគ្រប់គ្នាត្រូវនិយាយស្រុះគ្នាដោយសម្លេងតែមួយថា ថ្ងៃ ៧ មករា ១៩៧៩ ជាថ្ងៃឈ្លានពាន របស់បរទេស បើខ្មែរណាមិនអាចនិយាយពាក្យនេះបានទេ គ្រាន់តែធ្វើគធ្វើថ្លង់កប់យោបល់ក្នុងរឿងនេះជាការស្រេច ព្រោះ ជាការជួយទម្លាក់បទតក្កៈបិទមុខនោះចោលដោយប្រយោល ។
ដោយ ព្រះភិក្ខុមហាភិរម្យ
No comments:
Post a Comment